- April 11, 2022
- by Eva
- Persoonlijk
Dat kan ook niet, want mijn opa woonde het grootste gedeelte van mijn – en zijn – leven op Curaçao. Zijn naam is Segundo, wat ´tweede´ betekent in het Papiaments. Ironisch genoeg zette hij zichzelf ook altijd op de tweede plek. Op de eerste plek stonden zijn dochters, mijn oma en zijn kleinkinderen. Pas na zijn overlijden besefte ik hoeveel hij mij heeft geleerd…
Kleine Evita
Mijn opa was een hele rustige, lange man. Een echte Curaçaoënaar die zich tot aan zijn overlijden inzette voor de minderbedeelden op het eiland. Hij was nooit uitbundig of luid, maar zijn ogen spraken. Hij noemde mij altijd ´kleine Evita´. Een pleonasme, want Evita betekent al ‘Kleine Eva’. Steevast zei ik dan altijd: “Ik ben niet klein, ik ben groot!” Zelfs toen ik oud genoeg werd om het zo te laten. Samen lachten we er dan om.
Mijn opa was heel ondernemend en had altijd veel ideeën en plannen. Hij was een hele goede verteller. Tot aan zijn dood in 2017 heeft hij zichzelf weten te motiveren om te blijven leren en ontwikkelen. Hij deed zelfs nog een rechtenstudie en was de oudste student op de universiteit. En hij bleef verhalen schrijven en vertellen vanuit zijn kantoor aan huis. Daarin heb ik hem altijd heel erg bewonderd.
Dit is mijn kleindochter
Als mijn opa mij op kwam halen van het vliegveld op Curaçao, wilde hij altijd nog even langs zijn neven en nichten. Tot grote ergernis van mij op dat moment: ik had er een lange vlucht op zitten en wilde mij opfrissen en wat eten. Toch liet ik het altijd gebeuren, want hij wilde zijn oudste kleindochter presenteren en mij het eiland – zoals hij het kende – laten zien. Hij was altijd zo trots op zijn kinderen en kleinkinderen.
Het was de zomer van 2016 en ik zou voor het eerst naar Colombia gaan. Ik boekte een vlucht met een lange overstap op Curaçao. Mijn opa werd ouder en ik wilde iedere gelegenheid aangrijpen om nog tijd met hem door te brengen en zijn verhalen te horen. Een aantal weken ervoor belde ik hem op om het heuglijke nieuws te vertellen. Ondanks dat ik zijn ogen niet kon zien, hoorde ik de blijdschap in zijn stem door de telefoon. Hij werd vergeetachtig, maar regelmatig begon hij tegen andere familieleden over mijn komst. Dit wist hij nog precies. Ik keek er ook enorm naar uit.
De laatste dag met mijn opa
Ergens wist ik dat het de laatste keer zou zijn dat mijn opa en ik samen op pad zouden gaan. Ineens vond ik het niet zo erg meer om bejaarde familieleden te bezoeken. Ik luisterde met volle aandacht naar de verhalen over zijn jeugd op Curaçao. We reden door de wijken waar hij opgroeide, langs de plekken waar hij had gewoond. Ik realiseerde me dat mijn opa een geweldige verteller was. Zijn Nederlands klonk prachtig in combinatie met zijn diepe, rustige stem. Nu wenste ik dat mijn opa mij nog vele jaren zou komen ophalen van het vliegveld. We sloten af bij de snek, een soort rijdende snackbar met typisch Curaçaos junkfood. Mijn opa genoot en ik ook. We keken elkaar aan en glimlachten.
Mijn opa, in heel de wereld was er niemand zoals hij
In januari 2017 is mijn opa gestorven, een week nadat ik fysiek afscheid van hem heb genomen. Want écht afscheid hoef ik gelukkig niet te nemen. Mijn opa heeft ons regelmatig brieven geschreven. Brieven over de geschiedenis van onze familie, brieven over hemzelf. Brieven die nu ineens op hun plek vallen. Nu ik bezig ben met het opstarten van mijn bedrijf, denk ik vaak aan mijn opa. Wat zou hij gedaan hebben in mijn plaats? Hij zou het risico genomen hebben. Zo was hij: hij volgde zijn dromen. Dat heb ik van hem geleerd. En daar ben ik heel trots op.
