Wat is een sproke?

Dat wist ik zelf tot twee jaar geleden ook nog niet, hoor. Wikipedia zegt het volgende: De sproke is de aanduiding voor een vertelvorm die populair was in de 14e en het begin van de 15e eeuw. Sproken zijn overgeleverd in het Middelnederlands maar kwamen ook voor in onder meer het Duitse en Franse taalgebied.

De sproken waren veelal episch, en didactisch of moraliserend van aard, maar ook het hekeldicht is populair. Daarnaast had men de mirakelsproken en maatschappijkritiek was een van de regelmatig terugkerende onderwerpen. De sproke was geen literatuur om te lezen maar was bedoeld om voorgedragen te worden, wat werd gedaan door al of niet rondreizende sprooksprekers (minstrelen of sprokendichters).

De sprooksprekers waren uitvoerende kunstenaars, eigenlijk acteurs, die konden declameren voor een groot publiek in de ridderzalen, met weidse gebaren en veel vertoon om de aandacht gaande te houden, maar evengoed optraden voor een klein gezelschap in de burgerhuizen of in de taveerne.

Oke, maar hoe kom ik bij Sproke Media?

Ik wist dat ik als tekstschrijver aan de slag wilde gaan. Ik schreef af en toe al teksten en factureerde dan onder mijn andere bedrijfsnaam Coffee and Trips. Dat is prima voor een paar keer, maar na een tijdje wist ik: ik moet een nieuwe bedrijfsnaam verzinnen. Mijn eisen? Uitspreekbaar in meerdere talen, niets met mijn naam er in en het liefst ook niets met ‘schrijven’, ik wil mijzelf namelijk niet teveel vastzetten op het alleen schrijven.

Wat wilde ik dan precies gaan doen?

Ik wist dat ik verhalen wilde vertellen. Of dit nu geschreven verhalen, gesproken verhalen of wellicht verhalen in beeld zouden zijn. Na veel gekrabbel in notitieblokjes, besloot ik ineens het woord sprookje te googlen. Wat bleek? Sprookje is het verkleinwoord van Sproke. En een sproke is kort gezegd een vertelling. Sproke Media was geboren.