‘Waar sta jij over 5 jaar’ is een onzinvraag

‘Waar sta jij over 5 jaar’ is een onzinvraag

Acht jaar geleden danste ik de sterren van de hemel in Havana, Cuba. Wat een heerlijke vakantie was dat! Ik had mezelf voorgenomen na deze trip een paar maanden niet op reis te gaan, zodat ik hard kon werken. Een echte wereldreis stond namelijk nog op mijn bucketlist en daar moest voor gespaard worden. En daarna zou ik op zoek gaan naar een kantoorbaan. Ik zag mezelf vijf jaar later een mooie wereldreis gemaakt hebben, een goede baan hebben, een huis en een vissenkom (zonder vissen, want ik kan nog geen cactus in leven houden).

Hersenvliesontsteking

Een paar dagen later ruilde ik Havana weer in voor het mooie ´s-Gravenzande. En nog eens een paar dagen later had ik een date. En daarna – met dezelfde persoon – nog één. De derde date stond al gepland, toen ik ineens grieperig werd. Ik kreeg overal pijn en kon mijn kin niet meer op mijn borst leggen. Het griepje bleek een hersenvliesontsteking.

Op 14 juli 2014 werd ik in quarantaine geplaatst en zo vond de derde date met Ricardo plaats in het ziekenhuis. Hij met een mondkapje, ik high van alle antibiotica die ik kreeg. Liefde aan het ziekenhuisbed. Ik heb een half jaar thuisgezeten. Ik ontwikkelde een spraakgebrek, mijn zicht werd iets minder, van een bezoekje aan de supermarkt verloor ik alle energie die ik had én ik kreeg verkering met Ricardo. Waar ik een paar maanden eerder dacht op wereldreis te zijn, woonde ik praktisch samen in Rotterdam en had ik enigszins een beperking (al noem ik het liever niet zo).

Nu

Ricardo en ik hebben een hele mooie tijd samen beleefd. Ik dacht dat ik ergens rond mijn zevenentwintigste met hem een huis zou kopen, aan kinderen zou gaan denken en dus een heel burgerlijk leven zou leiden. Na vier jaar bleken onze individuele dromen en wensen niet meer samen te gaan. Van samenwonen in hartje Rotterdam ging terug naar mijn ouders in ‘s-Gravenzande. Dat was het moment waarop ik besefte dat er helemaal niets te plannen valt. Na mijn hersenvliesontsteking had ik mijzelf beloofd in het nu te leven en niets uit te stellen. Er was geen enkel excuus meer om mijn dromen níet te gaan volgen. Ik zegde mijn kantoorbaan op en besloot al reizend verder te bouwen aan mijn bedrijf. Ik heb een koffiereis door Guatemala georganiseerd, heel veel koffieprofessionals in Centraal Amerika leren kennen én koffietrainingen gegeven in Honduras, Curaçao en Suriname.

Nu ik terug ben, besef ik dat een meerjarenplan voor mij helemaal niet werkt. Want wanneer komt zo’n plan nu écht uit? En zegt het iets over je ambities, als je kunt uitleggen waar je over vijf jaar staat? In vijf jaar kan veel gebeuren. De tofste dingen die ik zowel persoonlijk als zakelijk meemaak, gebeuren spontaan. Dat vind ik heerlijk.

Waar zie ik mijzelf over vijf jaar?

Ik heb werkelijk waar geen flauw idee waar ik over vijf jaar sta. Ik plan mijn tandartsafspraak een halfjaar van te voren en zelfs dat vind ik angstaanjagend. De quote van Omdenken past perfect bij dit stuk. “Er is één manier om altijd ongelukkig te zijn: denken dat het geluk in de toekomst ligt.” Genieten doe je door te leven in het heden, dit is het moment. En zo wil ik leven. Nu, en over vijf jaar.

(En het kan me geen moer schelen wat anderen daarvan vinden.)

Leave a Comment

Your email address will not be published.